اشعار فردوسی

حکیم ابوالقاسم فردوسی شاعر بزرگ حماسه‌ سرای ایرانی در سال 329 هجری قمری در شهرستان طوس خراسان متولد شدند و در سال 416 هجری قمری از دنیا رفتند. فردوسی شاهنامه را در سال 384 هجری قمری به‌پایان برد. شاهنامه فردوسی یکی از بزرگ‌ترین نوشته‌های ادبیات کهن پارسی محسوب می شود.

[dropcap][/dropcap]

بنام خداوند خورشید و ماه

که دل را بنامش خرد داد راه

خداوند هستی و هم راستی

نخواهد ز تو کژی و کاستی

[dropcap][/dropcap]

شعر فردوسی

بیا تا جهان را به بد نسپريم   

به كوشش همه دست نيكي بريم

نبــاشد همي نيك و بد، پايدار

همان به كه نيكي بود يادگار

[dropcap][/dropcap]

اشعار زیبای فردوسی

بر ما شکیبائی و دانش است

ز دانش روان های پر از رامش است

شکبیائی از ما نشاید ستد

نه کس را ز دانش رسد نیز بد

[dropcap][/dropcap]

اشعار عاشقانه فردوسی

ز دانش بود جان و دل را فروغ

نگر تا نگردی به گرد دروغ

سخنگوی چون بر گشاید سخن

بمان تا بگوید تو تندی مکن

[dropcap][/dropcap]

بهترین بیت فردوسی

تن مرده چون مرد بی دانشست

که نادان به هر جای بی رامشست

که دشمن که دانا بود به ز دوست

که با دشمن و دوست دانش نکوست

[dropcap][/dropcap]

جملات زیبا فردوسی

بیا تا همه دست نیکی بریم

جهان جهان را به بد نسپرسم

[dropcap][/dropcap]

اشعار فردوسی

نباشد همه نیک و بد پایدار

همان به که نیکی بود یادگار

همان گنجِ دینار و کاخ بلند

نخواهد بُدَن مر تو را سودمند

سخن ماند از تو همی یادگار

سخن را چنین خوارمایه مدار

[dropcap][/dropcap]

شاهنامه فردوسی

جهان یادگار است و ما رفتنی

به گیتی نماند به جز گفتنی

به نام نکو گر بمیرم رواست

مرا نام باید که تن مرگ راست

[dropcap][/dropcap]

اشعار فردوسی

اگر بر خرد چیره گردد هوا

نیابد ز چنگ هوا، کس رها

خردمند کآرد هوا را به زیر

بود داستانش چو شیر دلیر

[dropcap][/dropcap]

شعر حماسی فردوسی

مکن بد که بینی به فرجام بد

ز بد گردد اندر جهان نام بد

نگر تا چه کاری، همان بدروی

سخن هرچه گویی همان بشنوی

تو تا زنده ای سوی نیکی گرای

مگر کام یابی به دیگر سرای

[dropcap][/dropcap]

شعر فردوسی

چه خوش گفت فردوسی پاکزاد

که رحمت بر آن تربت پاک باد

میازار موری که دانه‌کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

[dropcap][/dropcap]

اشعار فردوسی